Het gaat snel voor de Zuid-Londense lo-fi band Puma Blue. Verleden jaar begeesterden ze nog de Belgische fans in een door Corona regels verplaatst concert van ABclub naar AB Theater met hun eerste full album In Praise Of Shadows, vanavond tekenen ze present met een knappe opvolger Holy Waters in een zo goed als uitverkochte Orangerie van de Brusselse Botanique. Het goede nieuws verspreidde zich snel en Puma Blue mocht rekenen op een enthousiaste schare fans die zich gewillig lieten meeslepen door hun jazzy en soulvolle tonen met experimentele en soms hevige instrumentale opwellingen. De hoge stem van frontman en multi-instrumentalist Jacob Allen drijft op een timbre tussen een  aangrijpende Jeff Buckley en een loepzuivere George Michael. Alle ingrediënten waren dus aanwezig voor een beklijvende set en dat werd het ook.

Jacob Allen is frontman van één van de vele jonge talentrijke bands die Zuid-Londen rijk is. Samen met post-punkbands als King Krule en Black Midi maken zij momenteel furore in de muziekwereld. Allen’s stijl is echter uniek en aangrijpend. Hij is een getormenteerd persoon en steekt zijn gevoelens niet weg in zijn songs. De teksten van zijn songs zijn bijna een open boek en grijpen je recht naar de keel. Lange, slapeloze nachten vulde hij dikwijls met het schrijven van songs en ze klinken dikwijls donker en ook emotioneel, ook in hun instrumentale omlijsting, die dikwijls losgaat in vurig gitaargeweld van de frontman zelf of pakkende saxofoonsolo’s van toetsenist-saxofonist Harvey Grant, geruggensteund door de geniale ritmesectie van drummer Ellis Dupuy en bassist Cameron Dawson. 

Ook vanavond mogen we opnieuw getuige zijn van een zeer memorabele passage die natuurlijk draait om hun nieuwe release Holy Waters, waarvan we maar liefst negen van de elf nummers te horen krijgen, maar ook gouden “oudjes” uit hun twee eerste EP’s “Swum Baby” en “Blood Loss”, waarmee ze in 2017 al opwachting maakten op het showcase podium van het prestigieuze Montreux Jazz Festival. Binnenkomen langs de grote poort mag je dit gerust noemen. 

Als opener worden we bedwelmd door de droeve tonen van tevens de opener van het nieuwe album Holy Waters, met spooky samenzang en een metronomisch drummende Ellis Dupuy en een machtige baritonsax solo van Dawson om daarna het op spannende basnoten drijvende titelnummer aan te snijden, een aangrijpend nummer over een verloren liefde, maar tegelijkertijd een getuigenis van moed en doorzettingsvermogen. De lo-fi jazz van Soft Porn kan ons nog steeds bekoren, net zoals het soulvol, romantische “Lust”, dat opnieuw mag genieten van een hemelse saxsolo. In het smekende, breekbare O, The Blood zet Jacob zelfs zijn gitaar even opzij om plaats te maken voor de intimiteit van bevende toetsen, maar in het dreigend mysterieuze Hounds gaat hij helemaal loos, synchroon solerend op zijn zangpartijen om door te stoten naar een eclectische finale, waarin je als door een wervelwind van instrumenten, kolkend wordt meegezogen. Oil Sick is ook zo een uptempo nummer dat een perfecte kruising vormt tussen soul, ritmische funk, ingekleed in een betoverend jazzy jasje, idem dito voor het boze en bijna radeloze Bruise Cruise, dat totaal loos gaat in een free jazz versnelling. 

De meeste songs zijn op lo-fi lijst geschoeid, maar nooit vervelend door de aangrijpende stem van Jacob en de virtuoze, unieke instrumentale aanpak van Puma Blue. Ze kennen een heel eigen, herkenbare stijl, die wel wat herkenningspunten kent met een avontuurlijk Pink Floyd uit zijn beginperiode of een meeslepend Radiohead zoals het hartbrekend op Spaanse gitaar gebrachte “LIght Is Gone”, dat menig traantje doet vloeien in de zaal. 
Afgesloten wordt er met het schitterend, soulvolle Moon Undah Water, leunend op intense, jazzy gitaarnoten in George Benson Stijl, van een meesterlijke Jacob Allen, om liefdevol af te ronden met één van de toppers uit het begin van hun carrière, She’s Just A Face. 

Op twee jaar tijd twee prachtige albums afleveren en live tweemaal een onvergetelijke show brengen is weinig bands gegeven. Puma Blue doet dit blijkbaar moeiteloos en weet iedere fan recht in het hart te raken. De titel van hun nieuwe album kon dan ook niet beter gekozen zijn. We waanden ons vanavond echt in holy waters.

Yvo Zels